Barda Franciszek (1880–1964), biskup przemyski, teolog pastoralny. Urodził się w Mszanie Dolnej pow. Limanowa w rodzinie rolnika Jakuba i Wiktorii z d. Kotarba. W 1atach 1892 – 1900 uczęszczał jako wychowanek małego seminarium duchownego do Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego i Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Po złożeniu egzaminu dojrzałości wstąpił do Seminarium Duchownego i rozpoczął studia teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytecie Jagiellońskiego. Przed ich ukończeniem został wysłany w 1903 r. celem kontynuowania studiów na Gregorianum w Rzymie. W 1904 r. otrzymał w Krakowie święcenia kapłańskie. Po uzyskaniu doktoratu z teologii z 1907 r. powrócił do Krakowa i rozpoczął długoletnią działalność nauczycielską. Najpierw był wikarym przy parafii św. Anny w Krakowie, potem w 1atach 1908 – 1918 prefektem w Gimnazjum św. Anny, a równocześnie prefektem i wicerektorem Seminarium Duchownego 1910 –1914. W 1919 r. powołano go na stanowisko profesora teologii moralnej w Seminarium Duchownym w Poznaniu. Po zwolnieniu go z tego stanowiska w 1922 r., był prefektem w Państwowym Gimnazjum Żeńskim w Krakowie. W 1925 r. został rektorem Instytutu Polskiego w Rzymie. Po rezygnacji z tego stanowiska ze względów zdrowotnych i powrocie do kraju, objął ponownie obowiązki prefekta w Gimnazjum Żeńskim. W 1930 r. został mianowany rektorem Seminarium Duchownego w Krakowie. Na prośbę biskupa przemyskiego Anatola Nowaka, swego profesora w 1931 r. (10 VII) został mianowany przez papieża biskupem tytularnym Medejskim i sufraganem przemyskim. Po śmierci zaś bpa Nowaka, 25 XI 1933 został prekonizowany, jako biskup ordynariusz przemyski.

W okresie trzydziestoletnich rządów w diecezji koncentrował się przede wszystkim na sprawach duszpasterskich. Przed wybuchem II wojny światowej dużo uwagi poświęcał rozwojowi i działalności Akcji Katolickiej, której w 1938 r. oddano do użytku duży dom. Erygował w nim także Instytut Wyższej Kultury Religijnej. W Ujeznej (diecezja przemyska) uruchomiono przy jego poparciu Katolicki Uniwersytet Ludowy. W 1936 r. zorganizował diecezjalny kongres eucharystyczny, w którym wzięło udział ponad 100.000 wiernych. W ciągu niemal całego okresu rządów niezmordowanie wizytował diecezję docierając nieraz trzykrotnie do tych samych dekanatów. Znacznie rozszerzył sieć parafii ustanawiając około 100 nowych placówek duszpasterskich, w znacznej części w oparciu o opuszczone cerkwie greckokatolickie. W okresie okupacji do wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej, rezydował w Przemyślu na Zasaniu i zarządzał częścią diecezji leżącej na lewym brzegu Sanu. W 1955 r. odbył synod diecezjalny, który dokonał kodyfikacji prawa diecezjalnego. W ciągu jego duszpasterzowania w Seminarium, któremu poświęcał dużo uwagi, wyszło 696 kapłanów diecezjalnych, z tego 86 w okresie wojny. W okresie powojennym należał do Komisji Głównej Episkopatu Polski. Zmarł 13 XI 1964 i został pochowany w podziemiach katedry przemyskiej. Jego działalność pisarska w okresie biskupstwa miała wyłącznie charakter praktyczny wynikający z jego obowiązków.

Słownik polskich teologów katolickich, t. 5, s. 80-84.