Gawroński, Rawita Gawroński, Franciszek, (4 XI 1846 Stepaszki na Kijowszczyźnie – 16 IV 1930 Józefów k. Warszawy), powieściopisarz, historyk kresów wschodnich Rzeczypospolitej; agronom. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Uczestnik powstania styczniowego, 1863 więziony w Kijowie, następnie ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą w Dublanach pod Lwowem. Pracę naukową i literacką rozpoczął po 1882. Początkowo pozostawał po wpływem pozytywizmu, później zbliżył się do ND. Był m. in. sekr. „Kłosów” w Warszawie (1889 – 1890), współredaktorem „Słowa Polskiego” we Lwowie (od 1902). Członek zarządu Ligi Narodowej (1909). Autor poczytnych powieści z dziejów pogranicza polsko-ukraińskiego oraz pisanych z pasją publicystycznych prac historyczno-politycznych o podobnej tematyce; ważniejsze z nich to: Historia ruchów Hajdamackich (t. 1-2 1899; wyd. 2 1913), Studia i szkice historyczne (1900, wyd. II 1906), Rok 1863 na Rusi (t. 1-2 1902 – 1903), Bohdan Chmielnicki (t. 1-2 1906 – 1909), Kozaczyzna ukrainna Rzeczypospolitej Polskiej do końca XVIII wieku (1923).

Słownik historyków polskich, Warszawa 1994