Grosfeld Ludwik Otto (1889 – 1955), ps. Przemyski. Ur. 26 X w Przemyślu, syn Izydora, prywatnego urzędnika ubezpieczeniowego. Po ukończeniu gimnazjum w Przemyślu (1907) studiował prawo we Lwowie i w Krakowie. W 1912 uzyskał tytuł dra praw na UJ. Następnie powrócił do Przemyśla, gdzie był aplikantem w Sądzie Grodzkim i Sądzie Okręgowym oraz w kilku kancelariach adwokackich. W 1915 – 1918 służył w armii austriackiej, opuszczając ją w stopniu podporucznika.

Działalność polityczną rozpoczął już w gimnazjum. Należał do organizacji młodzieży socjalistycznej „Promień” i „Zjednoczenie”. Po uzyskaniu matury wstąpił do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej. W 1912 – 1914 był członkiem Komitetu Miejscowego partii.

Po odzyskaniu niepodległości ukończył aplikację adwokacką i w 1919 otworzył własną kancelarię w Przemyślu, którą prowadził aż do wybuchu wojny w 1939. Był obrońcą w wielu procesach politycznych, m. in. po głośnych strajkach chłopskich w Małopolsce.

W ciągu całego okresu międzywojennego piastował na zmianę funkcję sekretarza i przewodniczącego OKR Polskiej Partii Socjalistycznej w Przemyślu, jednocześnie wchodząc w skład redakcji organu PPS – „Nowego Głosu Przemyskiego”, (do którego pisał większość artykułów wstępnych). Na XIX Kongresie PPS (30 XII 1923 – 2 I 1924 w Krakowie) wybrano go zastępcą członka RN PPS; pozostawał nim do grudnia 1925. W 1928 kandydował w wyborach do Sejmu. Na XXI Kongresie PPS (1-4 XI 1928 w Sosnowcu) wybrano go do Komisji Rewizyjnej, zaś na XXII Kongresie (23-25 V 1931 w Krakowie) do Centralnego Sądu Partyjnego. W grudniu tr. występował jako świadek w głośnym procesie brzeskim. Na XXIII (2-4 II 1934 w Warszawie) i XXIV (31 I-2 II 1937 w Radomiu) Kongresie PPS wybierano go do RN. Równocześnie rozwijał ożywioną działalność w Przemyślu, m. in. co rok współorganizował manifestacje pierwszomajowe, na których przemawiał. 5 VIII 1935 uczestniczył w wiecu poświęconym bojkotowi wyborów do Sejmu.

W latach dwudziestych był wiceprezesem, później prezesem Zarządu Powiatowego Kasy Chorych w Przemyślu i członkiem Zarządu Okręgu Kas Chorych we Lwowie, a od 1929 aż do 1939 ponadto z ramienia PPS radnym miejskim w Przemyślu. Jednocześnie był współorganizatorem, a następnie przewodniczącym miejscowego oddziału TUR. Czynnie działał także w Zrzeszeniu Prawników Socjalistów: na zjazdach w czerwcu 1935 i listopadzie 1936 wybierano go w skład Zarządu Zrzeszenia.

Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 przedostał się przez Rumunię do Francji, a po jej kapitulacji w czerwcu 1940 – do Londynu. Od tr. zajmował stanowisko sekretarza generalnego MPiOS, a od lipca 1943 ministra skarbu w polskim rządzie emigracyjnym. Po utworzeniu rządu T. Arciszewskigo w listopadzie 1944 został przewodniczącym Komisji Sześciomiesięcznego Planu Gospodarczego.

Jednocześnie od 1940 członek Komitetu Zagranicznego (KZ) PPS w Angers, a następnie w Londynie. W 1942, po wybraniu J. Kwapińskiego przewodniczącym KZ, został sekretarzem Komitetu. Razem z J. Stańczykiem i J. Szczyrkiem tworzył lewicową grupę, która w marcu 1945 wystąpiła z KZ. Po rozłamie współorganizował tzw. Zjednoczoną Grupę członków PPS w Wielkiej Brytanii, której członkowie 15 VII t. r. ogłosili w „Jutrze Polski” oświadczenie o uznaniu TRJN i poparciu wysiłków zmierzających do zjednoczenia sił socjalistycznych w kraju w jednej partii. Od lipca 1945 wchodził w skład powołanej przez TRJN Komisji Likwidacyjnej Banku Polskiego w Londynie.

Po powrocie do kraju we wrześniu 1945 wstąpił do odrodzonej PPS. 4 XI t. r. został dokooptowany do RN PPS. Wybrany następnie do RN na XXVII Kongresie PPS (14 – 17 XII 1947 we Wrocławiu), wchodził w jej skład do Kongresu Zjednoczeniowego. Równocześnie od 29 XII 1945 poseł do Krajowej Rady Narodowej. W 1946 uczestniczył w Międzynarodowych Konferencjach Socjalistycznych w Londynie i Bournemouth. Od kwietnia 1946 wchodził w skład Komisji Spraw Zagranicznych utworzonej przez CKW PPS, od maja t. r. do Sekcji Morskiej, powołanej przy Radzie Gospodarczej PPS, a od listopada był członkiem Rady Organizacyjnej przy CKW PPS. W styczniu 1947 został wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego RP. Uczestnik Kongresu Zjednoczeniowego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (15 – 21 XII 1948 w Warszawie).

Od 18 X 1945 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Min. Żeglugi i Handlu Zagranicznego, a od 8 II 1947 – kierownika Ministerstwa. Od 27 III do 15 IV t. r. minister żeglugi. Następnie 10 IV 1947 mianowano go podsekretarzem stanu w Min. Przemysłu i Handlu. W marcu 1949 został przeniesiony w stan spoczynku. Później był organizatorem, a po utworzeniu 28 IX 1949 Polskiej Izby Handlu Zagranicznego aż do śmierci jej prezesem. Zm. 13 IX 1955 w Warszawie. Odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim OOP.

Razem z A. Frimmem opracował i wydał Poradnik dla lokatorów. Nowa ustawa o ochronie lokatorów (i ustawy o rekwizycji mieszkań) (Przemyśl 1921).

A. Kunert, Grosfeld Ludwik Otto, [w:] Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 2, Warszawa 1987 s. 378 – 379